Allereerst het volgende. Ik voel mij een beetje ongemakkelijk om dit soort zaken om een publiek forum te bespreken. Het lijken mij zaken die eerder een zekere intimiteit nodig hebben dan de openbaarheid van een forum. Komt daar nog bij dat bij een schriftelijke reactie zoveel non-verbale communicatie verloren gaat.
Gelieve dus de volgende reacties/vragen te interpreteren alsof ze met de nodige mildheid uitgesproken worden. Geen enkele vraag of uitspraak is bedoeld om op een of andere manier je iets te verwijten.
hopeloos schreef:En grote zucht. Maar die voorspelling hangt me nog boven het hoofd.
Dan vraag ik mezelf af waarom?
Waarschijnlijk ligt de reden in het verleden.
Heb wel al kaartlegsters bezocht en er waren al eens rake voorspellingen bij.
Daar ligt dus het probleem vrees ik. Net omdat er al eens juiste voorspellingen bij waren denk ik dan dat Naomi met haar bekende reputatie wel eens juist zou kunnen zijn...
Het is net alsof er een vloek over mij uitgesproken is.
En zolang mijn situatie onzeker blijft ga ik dit altijd vrezen.
Ik zie hier twee aspecten. (1) Het gevoel dat je iets boven het hoofd hangt en (2) Wat dat voor jouw betekent als die "vervloeking" zou uitkomen. Anderen hebben al hun zegje gedaan over (1), ik zou het even over (2) willen hebben.
Stel je even voor dat Naomi voorspeld zou hebben dat je favoriete bakker in de buurt binnen het jaar ermee zou ophouden. Ik vermoed dat je dat vooruitzicht niet echt leuk zou vinden maar ik betwijfel dat je een gevoel van doem zou ervaren.
Dus vraag ik mij af, wat veroorzaakt dat gevoel van doem? Voor zover ik het begrijp gaat het over een redelijke jonge relatie eentje die van in het begin wat problematisch was maar om een of andere reden lijkt het erop dat het vooruitzicht dat er een einde aan zou kunnen komen, ervoor zorgt dat je alle zelfzekerheid kwijtraakt. Alsof het leven zinloos zou zijn zonder deze partner.
Begrijp me niet verkeerd, ik begrijp best dat een dergelijk vooruitzicht je niet bepaald vrolijk stemt en dat als het zou gebeuren dat je dan de nodige tijd zal nodig hebben om je daar overheen te zetten. Alleen als ik je lees dan krijg ik bij je woordkeuze soms eerder het beeld van een koppel dat 50 jaar getrouwd is en wiens levens totaal met elkaar vervlochten zijn i.p.v. iemand wiens relatie nog in zo'n pril stadium zit.
En dat brengt me bij de vraag: Wat betekent deze relatie voor jou? Wat haal jij of hoop jij uit deze relatie te halen dat zo belangrijk voor je is en waarvan je het gevoel hebt het moeiijk elders te kunnen krijgen, dat je zo zwaar tilt aan het mogelijk verlies van deze relatie? Ik verwacht niet dat je daar hier op gaat antwoorden maar het lijkt me nuttig als je daar eens over nadenkt.
hopeloos schreef:Tja, ik heb inderdaad ook een probleem. Het gegeven -hoe stel ik mij op?
De enige reden waarom ik blijf vechten voor deze man is omdat ik lichte evoluties zie.
Dan weer gevolgd door achteruitgang. Maar het positievere zakt nooit terug onder het vorige peil.
Tja maar is dat voldoende? Wat verwacht jij van een relatie en is er een redelijke kans dat je dat in deze relatie gaat vinden? Dat er gestaag vooruitgang geboekt wordt, wil niet zeggen dat de totale vooruitgang binnen een redelijke termijn voldoende zal zijn om de relatie als bevredigend te ervaren. Hoelang ben je bereid om te wachten tot die vooruitgang geraakt is tot wat jij van een relatie verwacht?
hopeloos schreef:Ik ben angstig uit onzekerheid. Neem die onzekerheid weg en ik ben terug de oersterke vrouw van voorheen.
Dan kan je zeggen, laat die man als het dan toch niet gaat.
Maar ik hou van hem en hij is echt wel de moeite.
Die wil ik niet laten gaan.
Misschien dat je moet overwegen dat je soms iets moet loslaten om het te kunnen behouden? Misschien dat je eens moet overwegen hoe je je leven zou inrichten als er een einde aan deze realtie komt. Niet om het einde echt voor te bereiden maar om je op een of andere manier in te prenten dat dat niet het einde van je leven zou betekenen. Je relatie moet iets zijn waar je gelukkig mee bent. Niet iets dat onmisbaar is om gelukkig te zijn. In het eerste geval kan je nu genieten van je relatie ook al vrees je soms dat ze in de nabije toekomst verbroken zal worden, in het tweede geval maken de zorgen voor een eventueel verlies in de toekomst het moeilijk om nu van de relatie te genieten.
hopeloos schreef:Het probleem in deze is, omdat ik van hem geen antwoorden krijg, dat ik die bij iemand anders tracht te achterhalen.
Ieder geeft dan zijn of haar analyse, wat logisch is. Dat brengt me dan nog meer in de war.
Ik pieker me dagelijks zot en dan komt die voorspelling als kers op de taart het geheel compleet maken.
Doemdenken in mijn situatie is al niet zo moeilijk...
Misschien dat je moet leren leven zonder dat je antwoorden krijgt? Van piekeren wordt je inderdaad zot en het helpt je niet verder maar het kan zo moeilijk zijn om er mee op te houden. Het probleem met piekeren is dat het vaak een onproductief denkpatroon is omdat mensen die piekeren zich over het algemeen bezighouden met die aspecten waar ze geen controle overhebben en hoe erg het allemaal wel zou zijn als zus of zo zou gebeuren, zonder verder te gaan over hoe ze in dat soort situaties kunnen reageren om de negatieve gevolgen voorzich zelf tegen te gaan. Het is vaak een "Ik ben de speelbal van het noodlot" denken.
Wat je bijvoorbeeld kan doen, is de dagen dat hij er niet is, zo inrichten dat je ook van die dagen kan genieten. Kies een aktiviteit uit die je graag doet en spreek met je zelf af dat je dat op die dag doet. Je kan je vriend laten weten dat je dat van plan bent en als hij wil mag hij mee maar als hij niet meegaat geniet dan van je dag zonder hem. Je mag best meer genieten van de dagen dat hij met je is maar je moet vermijden dat de dagen zonder hem met ellende geassocieerd worden. Je schrijft dat je vriend bindingsangst heeft, wel richt je leven in zodat hij minder de indruk heeft dat je hem zonodig wil binden. Als hij merkt dat je ook zonder hem van het leven kan genieten, zal hij gemakkelijker de indruk hebben dat je hem los kan laten en zal hij zich misschien meer op zijn gemak voelen in je gezelschap.
hopeloos schreef:Steeds wanneer ik mezelf mijn verhaal zie schrijven of vertellen dan kijk ik net als een buitenstaander erop neer en denk dan, sukkel, hoe is het toch zover kunnen komen?
je bent slimmer dan dat. waarom laat jij jezelf in naam van je hart zo erg gaan?
En als laatste advies, wees ook wat mild voor je zelf. Mensen zijn nu eenmaal op allerlei gebied niet al te rationeel. Je kan jezelf dan wel voor de kop slaan omdat je het zover hebt laten komen, daarmee maak je het alleen maar moeilijker om jezelf te aanvaarden met de goede en de negatieve kanten waarmee je nu eenmaal behept bent.
Al mijn hier geuite meningen zijn voor herziening vatbaar.