Dag sceptici!
Mijn naam is roberto en ik ben nieuw op deze site, dit forum en op fora überhaupt.
Dit vermeld ik om duidelijk te maken dat ik van hetgeen ik van plan ben om te vertellen geen bewijzen of referenties heb. Omdat ik uit -meestal vluchtige- interesse met verschillende thema's bezig was heb ik nooit iets bewaard, dus verlang geen bewijzen. Ook heb ik pas recentelijk een pc aan kunnen schaffen.
Ik vertel dat wat ik voor de waarheid houd, geloof het of laat het blijven.
Blijft mij nog te vertellen dat ik een zeer cynische en sceptische instelling bezit, mede een reden waarom deze site mij goed bevalt (Drosofila wees me erop).
~~
In mijn jeugd heb ik, naar ik vermoed, dezelfde bijloopse en vooral tijdelijke interesse aan het paranormale gehad als de meeste anderen van ons.
Omdat ik, zoals hierboven al aangeduid, een nuchtere persoon ben heb ik ervaringen als ouija-spelen en meer van zulks afgedaan met een schouderophalen en mij, met jeugdige overmoed en een behoorlijke arrogantie gemengd met een vleugje naïviteit, de echte wereld toegewend.
Totdat ik zelf 'vreemde' ervaringen maakte.
Uittreding
Ik kreeg een oud boekje over zelfhypnose in handen dat -blijkens de stempels- uit een bibliotheek kwam. Omdat ik een leeswurm ben las ik ook dat boekje hoewel ik er aanvankelijk geen enkele interesse voor ondervond.
Om het verhaal kort te houden; ik beoefende na het lezen van dit epistel zelfhypnose en -suggestie met verbazingwekkend positieve resultaten. Dit werkt.
Maar dit terzijde.
Tijdens één van mijn oefeningen beleefde ik een lichaamsuittreding.
Tijdens een volkomen ontspannen toestand (mijn lijf werd zwaar, steeds zwaarder en tegelijkertijd gaf dit een bevrijdend gevoel) van mijn geest in stille nachtelijke uren verplaatste mijn blikveld en bewustzijn zich langzaam naar een punt boven mijn lichaam, tot op plafondhoogte. (Nee, ik stootte mijn geestelijke hoofd niet J)
Ik zag hierbij neer op mijn lichaam dat zwaar en stoffelijk in bed lag te liggen, tijdelijk afgelegd als niet terzake doende.
Ik voelde me vrij, los.
Het was mij onmogelijk om op dat ogenblik mijn lichaam te bewegen, hoewel ik daar geen enkele behoefte aan had want het algemene gevoel dat ik bij deze belevenis ondervond was bijna euforisch te noemen, op een ingekeerde, stille wijze.
Een fantastische belevenis; ik schat dat dit tien minuten duurde.
Het bracht mij verder geen 'enlightment' maar wel een aangename ervaring; vergelijkbaar met de aan vele mensen bekende droom van te kunnen vliegen en dit ook schijnbaar werkelijk beleven.
Ik heb dit nooit meer op kunnen roepen hoewel ik dit vaak probeerde en -just for fun- nog steeds doe; het bereiken van deze ontspannen toestand is zeer aangenaam.
Heb ik dit alles gewaakdroomd?
~~
Telepathie
In de plaats waar ik op tweeëntwintigjarige leeftijd woonachtig was had ik een intieme -overigens platonische- vriendin met wie ik vaak optrok.
Met haar beleefde ik over een periode van circa een half jaar tot zes keer aan toe dat wij ons -een bekend fenomeen met allerlei 'nuchtere' verklaringen- exact tegelijktijdig opbelden.
Zonder dat de bel overging waren wij direct met elkaar verbonden.
Dit functioneert alleen als men op precies hetzelfde ogenblik contact maakt.
Valt op te merken dat wij geen vaste of regelmatige gewoontes hadden behalve dat we dagelijks met onze honden een wandeling maakten. Maar daarvoor belden we nooit op, dat was een vaste afspraak.
Verder telefoneerden wij niet vaak want ik heb een hekel aan telefoneren; en toch gebeurde dit tot zes keer aan toe.
Tot onze eigen, stomme verbazing want wij waren en zijn geen geitewollensokkentypetjes.
~~
Tot zover mijn eigen ervaringen.
Ik geloof
Ik geloof niet aan een omnipotente en alom aanwezige, onzichtbare entiteit genaamd 'god' maar ik weet sinds deze bescheiden belevenissen dat er energieën zijn die het aan ons bewuste leven beïnvloeden.
Ik denk ook dat er nog veel meer is dan hetgeen ik zelf mocht beleven, ik geloof dat mijn ervaringen slechts het puntje van de bekende ijsberg waren.
Tevens denk ik dat er velen zijn die vergelijkbare belevenissen als de mijne hebben of gehad hebben maar dit, net als ik toentertijd, afdoen met een schouderophalen en ignorantie; een logische en te verwachten instinctieve reactie op het onbekende, als je het snel vergeet dan bestaat het niet.
Ik geloof ook in een leven na de dood.
Ook hier weer; geen engelengezang op wolk twaalf maar het maken van een geestelijk en ontstoffelijkt stapje hoger dan het niveau waarop wij ons bewegen. Lichaam en andere ballast overbodig.
Zolang wij niet in staat zijn om op wetenschappelijke wijze een verklaring te vinden zullen er altijd sceptici zijn die hun ogen -lees (onder-)bewustzijn- streng gesloten houden voor alles dat theoretisch nog niet te bewijzen valt.
Angst voor het vreemde, het onbekende?
Is de wetenschap te zeer gefixeerd op de zeer beperkte menselijke mogelijkheden om iets te bewijzen? Wij kunnen toch nooit meer bewijzen dan wij zelf weten?
En toch is er meer dan het aardse slijk.
~~
Groet,
roberto
