Stel dat we een voor ons leefbare planeet X vinden op een afstand van 30 lichtjaar. En stel dat we daar naartoe zouden kunnen reizen met een snelheid van 0,99 c ten opzichte van degenen die op Aarde achterblijven. Dan zouden voor ons zowel de Aarde als planeet X vervormen tot een soort van pannenkoek, haaks op onze vliegrichting, en de ruimte ertussen zou evenzeer verkorten.
Aan de hand hiervan zou je kunnen concluderen dat ook voor een foton die je met een laser afschiet in de richting van planeet X, ons universum een oneindig platte pannenkoek is, haaks op wat voor ons zijn bewegingsrichting is.
Maar is dat zo?
Uitgaande van onze pannenkoekwereld zou je misschien denken van wel. Maar dat zou betekenen dat het wereldbeeld van een foton afhankelijk is van hoe wij hem waarnemen, terwijl er natuurlijk nog ontelbare andere waarnemers zijn, met elk een eigen snelheid en bewegingsrichting, waardoor dat foton een heel andere kant op kan lijken te bewegen.
Ik vraag me daarom af of de wereld voor een foton een soort pannenkoek is, of een punt, waarin zich een oneindige hoeveelheid massa bevindt.
Iemand…?